در میان انبوه انسان‌ها، دنیایی متفاوت وجود دارد، دنیایی که با قواعد و زبان خاص خود، دریچه‌ای نو به سوی درک هستی می‌گشاید. این دنیای شگفت‌انگیز، دنیای اوتیسم است، قلمرویی که افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در آن زندگی می‌کنند.

شاید در نگاه اول، اوتیسم به مثابه یک بیماری یا نقص تلقی شود، اما با کمی تأمل، می‌توان درک کرد که این اختلال، دریچه‌ای نو به سوی خلاقیت، نوآوری و دیدگاه‌های منحصر به فرد می‌گشاید.

در این مقاله، سفری به ژرفای ذهن‌های شگفت‌انگیز افراد مبتلا به این بیماری خواهیم داشت و با چالش‌ها، توانایی‌ها و دنیای درونی آنها آشنا می‌شویم.

تعریف و ویژگی‌های اختلال طیف اوتیسم
علائم و نشانه های اوتیسم در نوزادان
تشخیص اختلال طیف اوتیسم ASD
عوامل موثر بر اوتیسم شدن جنین
ویژگی های رایج اختلال اوتیسم بزرگسالان
درمان اوتیسم
چهره کودکان اوتیسم
چگونه با کودک اوتیسمی رفتار کنیم؟

امیدوارم این مقاله اطلاعات مفیدی در مورد این اختلال در اختیار شما قرار دهد و به شما در درک بهتر آن و چالش‌هایی که افراد مبتلا به اوتیسم با آن ها روبه رو هستند کمک کند.

اوتیسم ASD چیست؟

اختلال طیف اوتیسم، یک اختلال رشدی عصبی است که بر نحوه‌ی ارتباط و تعامل افراد با دیگران و دنیای اطرافشان تأثیر می‌گذارد. این اختلال طیف وسیعی از علائم را شامل می‌شود که می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد.

افراد مبتلا به این اختلال در زمینه‌های مختلفی از جمله ارتباط اجتماعی، تعاملات اجتماعی، رفتار و علایق ممکن است مشکلاتی داشته باشند.

علت دقیق آن هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما به نظر می‌رسد ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز آن نقش داشته باشد.

هیچ درمانی برای ASD وجود ندارد، اما با مداخلات زودهنگام و مناسب می‌توان علائم آن را مدیریت کرد و به افراد مبتلا به ASD کمک کرد تا زندگی مستقل و پرباری داشته باشند.

علائم اوتیسم — برخی از کودکان اوتیسم به محرک‌های حسی مانند نورهای روشن یا صداهای بلند حساس هستند.

علائم و نشانه های اوتیسم در نوزادان (ASD)

تشخیصASD همانند دیگر اختلالات از جمله لکنت زبان، اختلال ODD، اختلال شب ادراری در بدو تولد دشوار است، زیرا علائم آن در اوایل دوران کودکی ظریف و متنوع است. با این حال، برخی از نشانه‌های اولیه که ممکن است در نوزادان مبتلا به این بیماری مشاهده شود عبارتند از:

توجه و تعامل اجتماعی:

کاهش تماس چشمی: نوزادان مبتلا به این بیماری ممکن است به طور قابل توجهی کمتر از نوزادان دیگر به صورت افراد دیگر نگاه کنند.
پاسخ ضعیف به محرک‌های اجتماعی: ممکن است به نظر برسد که نوزادان مبتلا به ASD نسبت به صداها، لبخندها یا سایر تعاملات اجتماعی توجه کمتری دارند.
عدم ابراز علاقه به بازی‌های تعاملی: نوزادان مبتلا به این اختلال ممکن است به بازی‌هایی که شامل تعاملات دو طرفه مانند “بازی دالی موشه” یا “غلتاندن توپ” می‌شود، علاقه کمتری نشان دهند.
تأخیر در لبخند زدن، غارغار کردن و سایر نقاط عطف رشدی اجتماعی: نوزادان مبتلا به ASD ممکن است در رسیدن به این نقاط عطف رشدی کمی کندتر باشند.

حواس و حرکات:

حساسیت غیرمعمول به محرک‌های حسی: نوزادان مبتلا به این بیماری ممکن است نسبت به صداها، نورها، لمس یا بافت‌ها به طور غیرمعمول حساس باشند و به راحتی تحریک شوند.
حرکات محدود و تکراری: نوزادان مبتلا به این بیماری ممکن است حرکات تکراری مانند تکان دادن دست‌ها یا پاها یا ضربه زدن به سر خود را نشان دهند.
تأخیر در مهارت‌های حرکتی درشت: نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است در غلتیدن، نشستن یا راه رفتن کمی کندتر باشند.

مهم است به یاد داشته باشید که وجود هر یک از این علائم به طور قطعی به معنای ASD نیست. بسیاری از نوزادان ممکن است در برخی از نقاط رشدی کمی کندتر باشند یا به شیوه‌های متفاوتی با دنیای اطراف خود ارتباط برقرار کنند.

علت اختلال اوتیسم — تشخیص زودهنگام می‌تواند به بهبود مهارت‌ها و کاهش علائم در کودکان مبتلا به این بیماری کمک کند.

تشخیص بیماری اتیسم

تشخیص این اختلال فرآیندی است که شامل ارزیابی های مختلف برای تعیین اینکه آیا فرد دارای اختلال طیف اوتیسم است یا خیر، می باشد. این فرآیند می تواند توسط تیمی از متخصصان، از جمله روانپزشک، روانشناس، متخصص اطفال و متخصص گفتار و زبان انجام شود.

تشخیص زودهنگام این بیماری بسیار مهم است، زیرا مداخله زودهنگام می‌تواند به بهبود مهارت‌ها و کاهش علائم در کودکان مبتلا به این بیماری کمک کند.

عوامل موثر به اوتیسم — نوزادانی که زودرس به دنیا می آیند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری هستند.

دلایل اوتیسم شدن جنین

علت دقیق این بیماری ناشناخته است، اما محققان معتقدند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در ایجاد آن نقش دارند.

عوامل ژنتیکی:

سابقه خانوادگی: اگر یکی از اعضای خانواده شما مبتلا به این اختلال باشد، خطر ابتلای شما به این بیماری بیشتر است.
جهش های ژنتیکی: جهش های متعددی در ژن ها با اوتیسم مرتبط هستند. برخی از این جهش ها نادر هستند، در حالی که برخی دیگر شایع تر هستند.
سندرم های ژنتیکی: برخی از سندرم های ژنتیکی، مانند سندرم داون و سندرم X شکننده، با افزایش خطر ابتلا به اتیسم همراه هستند.

عوامل محیطی:

عفونت های دوران بارداری: برخی از عفونت ها، مانند عفونت روبئولا، ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را در جنین افزایش دهند.
قرار گرفتن در معرض سموم: قرار گرفتن در معرض برخی سموم، مانند جیوه، در دوران بارداری یا اوایل دوران کودکی ممکن است خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش دهد.
زودرس بودن و کم وزنی هنگام تولد: نوزادانی که زودرس به دنیا می آیند یا وزن کمی هنگام تولد دارند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به این بیماری هستند.

مهم است به خاطر داشته باشید که داشتن یکی از این عوامل خطر به این معنی نیست که کودک شما به طور قطع مبتلا به این اختلال خواهد شد. بسیاری از کودکان دارای عوامل خطر هستند و هرگز به این بیماری مبتلا نمی شوند.

در حال حاضر هیچ راهی برای پیشگیری از این اختلال وجود ندارد. با این حال، مداخله زودهنگام می تواند به بهبود مهارت ها و کاهش علائم در کودکان مبتلا به این بیماری کمک کند.

اوتیسم در بزرگسالی

مشکل در برقراری ارتباط و تعاملات اجتماعی: افراد مبتلا به این اختلال ممکن است در درک و پاسخ به احساسات دیگران، برقراری تماس چشمی، حفظ مکالمه و ایجاد و حفظ روابط مشکل داشته باشند.
رفتارهای تکراری و محدود: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است درگیر رفتارهای تکراری مانند چرخاندن اشیاء، تکان دادن دست ها یا تکرار کلمات یا عبارات شوند.
علایق و تمرکز محدود: افراد مبتلا به این بیماری ممکن است به طور شدید به موضوعات یا فعالیت‌های خاصی علاقه داشته باشند و در تغییر توجه از آنها مشکل داشته باشند.
حساسیت حسی: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است نسبت به محرک‌های حسی مانند نور، صدا، لمس، مزه یا بو بیش از حد یا کم حساس باشند.

اوتیسم طیف وسیعی دارد، به این معنی که شدت علائم در افراد مختلف بسیار متفاوت است. برخی از افراد مبتلا به اوتیسم به طور مستقل زندگی می‌کنند و در محل کار مشغول به کار می‌شوند، در حالی که برخی دیگر به مراقبت و حمایت بیشتری نیاز دارند.

درمان اوتیسم

درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما روش‌های درمانی مختلفی می‌توانند به بهبود مهارت‌ها و کاهش علائم در افراد مبتلا به این بیماری کمک کنند.

هدف از درمان این اختلال، افزایش توانایی فرد برای برقراری ارتباط، تعامل و یادگیری است. درمان‌ها باید بر اساس نیازها و نقاط قوت فردی هر فرد باشد.

5 روش‌ درمانی رایج اختلال طیف اوتیسم (ASD)

مداخله رفتاری زودهنگام (EIBI): EIBI یک روش درمانی مبتنی بر شواهد است که به کودکان مبتلا به این اختلال کمک می‌کند تا مهارت‌های ارتباطی، رفتاری و اجتماعی خود را توسعه دهند. EIBI معمولاً به صورت انفرادی با یک درمانگر آموزش دیده ارائه می‌شود.
گفتار درمانی: گفتار درمانی می تواند به افراد مبتلا به این اختلال کمک کند تا مهارت های زبانی خود را از جمله درک زبان، تولید گفتار و استفاده از زبان برای برقراری ارتباط بهبود بخشند.
کاردرمانی: کاردرمانی می تواند به افراد مبتلا به این اختلال کمک کند تا مهارت های حرکتی ظریف و درشت خود را توسعه دهند و هماهنگی و برنامه ریزی حرکتی خود را بهبود بخشند.
آموزش حسی: آموزش حسی به افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم کمک می کند تا نحوه پردازش اطلاعات حسی را از جمله بینایی، شنوایی، لامسه، بویایی و چشایی یاد بگیرند.
دارو: دارو می تواند برای درمان برخی از علائم این اختلال مانند اضطراب، بیش فعالی و کمبود توجه تجویز شود. با این حال، داروها یک درمان برای اوتیسم نیستند و فقط باید در کنار سایر روش های درمانی استفاده شوند.

مهم است که به یاد داشته باشید که هر فرد مبتلا به این اختلال منحصر به فرد است و به یک برنامه درمانی منحصر به فرد نیاز دارد. با همکاری یک تیم متخصص، می توان برنامه درمانی را برای پاسخگویی به نیازهای خاص هر فرد ایجاد کرد.

چهره کودکان اوتیسم

برخلاف تصورات رایج، هیچ ظاهر خاصی برای یک فرد مبتلا به این بیماری وجود ندارد. افراد مبتلا به این بیماری در اشکال، اندازه ها و رنگ های مختلف ظاهر می شوند. با این حال، برخی از ویژگی های ظاهری وجود دارد که ممکن است در افراد مبتلا به ASD شایع تر باشد، اما به هیچ وجه قطعی نیستند.

چگونه با کودک اوتیسمی رفتار کنیم؟

مهم‌ترین نکته این است که به یاد داشته باشید که هر کودک اتیسمی منحصر به فرد است و آنچه برای یک کودک مفید است ممکن است برای کودک دیگر مفید نباشد. با این حال، برخی از نکات کلی وجود دارد که می‌تواند برای رفتار با کودکان اتیسم مفید باشد:

صبر و شکیبایی داشته باشید: یادگیری و رشد برای کودکان اوتیسم ممکن است زمان بیشتری طول بکشد. صبور باشید و در طول مسیر از آنها حمایت کنید.

ارتباط برقرار کنید: با استفاده از تماس چشمی، حرکات و زبان ساده با کودک خود ارتباط برقرار کنید. از تصاویر یا نمادها برای کمک به آنها در درک مفاهیم استفاده کنید.

برنامه‌ریزی و ثبات داشته باشید: کودکان اوتیسم در محیط‌های ساختاریافته و قابل پیش‌بینی احساس راحتی بیشتری می‌کنند. یک برنامه روزانه ایجاد کنید و تا حد امکان به آن پایبند باشید.

محرک‌ها را محدود کنید: برخی از کودکان مبتلا به این بیماری به محرک‌های حسی مانند نورهای روشن یا صداهای بلند حساس هستند. سعی کنید محیط را تا حد امکان آرام و آرام نگه دارید.

روتین ایجاد کنید: کودکان مبتلا به این اختلال در روال‌ها احساس امنیت می‌کنند. تا حد امکان به روال‌های روزانه و هفتگی پایبند باشید.

تشویق مثبت ارائه دهید: به رفتارهای مثبت با تعریف و پاداش توجه کنید. این به کودک شما کمک می‌کند تا یاد بگیرد که چه رفتاری مطلوب است.

حرفه‌ای‌ها را مشارکت دهید: با یک متخصص رفتار، گفتاردرمانگر یا متخصص کاردرمانی برای ایجاد یک برنامه درمانی فردی برای فرزندتان همکاری کنید.

کلام آخر

اوتیسم، که به آن اختلال طیف اوتیسم نیز می‌گویند، یک اختلال رشدی است که بر نحوه ارتباط و تعامل افراد با دیگران و دنیای اطرافشان تأثیر می‌گذارد. افراد مبتلا به اوتیسم طیف وسیعی از توانایی‌ها و چالش‌ها را دارند.

موارد زیر چند نکته مهم در مورد اوتیسم:

اوتیسم یک بیماری روانی نیست.
اتیسم ناشی از بدرفتاری با کودک یا عدم محبت والدین نیست.
هیچ “داروی معجزه آسایی” برای اوتیسم وجود ندارد.
با مداخله زودهنگام و مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم می توانند زندگی مستقل و پرباری داشته باشند.

اگر نگران هستید که فرزند شما ممکن است مبتلا به این بیماری باشد، مهم است که با پزشک یا سایر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید. آنها می توانند در مورد نگرانی های شما به شما مشاوره داده و در صورت نیاز به شما کمک کنند تا فرزند خود را برای اوتیسم غربالگری یا ارزیابی کنید.

برای دریافت نوبت و رزرو مشاوره بیماران اوتیسم، اینجا کلیک کنید.