اختلال خودآزاری (مازوخیسم)؛ 8 نشانه اختلال خودآزاری

خودآزاری یکی از اختلالات روانی جدی است که روز به روز بیشتر در جوامع مدرن شناخته شده و بررسی می‌شود. این اختلال نه تنها برای افراد مبتلا به آن، بلکه برای خانواده‌ها و جامعه به طور کلی نیز تأثیراتی ناخواسته و قابل مشاهده دارد.

تا به حال، اختلال خودآزاری به‌طور گسترده‌ای مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. با افزایش آگاهی و توجه به این اختلال، تلاش‌های بیشتری برای درک عمیق‌تر ریشه‌ها، علائم، و راه‌های درمانی آن صورت گرفته است.

در این مقاله از مسیر آرامش دی، به بررسی جامع و کاملی از اختلال خودآزاری خواهیم پرداخت. از تعریف این اختلال، علل و عوامل موثر در بروز و توسعه آن، تا راهکارها و روش‌های موثر در مدیریت و درمان آن، همه جوانب مهم و کلیدی این اختلال مورد بررسی و بحث قرار خواهند گرفت.

• علائم خودآزاری (مازوخیسم)
• علل اختلال مازوخیسم
• عوامل خطر ابتلا به اختلال خود آزاری
• عوارض خودآزاری یا خودآسیبی
• درمان خودآزاری یا مازوخیسم
• خطر خودکشی در افراد مبتلا به خودآزاری
• روشهای پیشگیری از اختلال خودآزاری

خودآزاری غیرخودکشی چیست؟

خود آزاری غیر خودکشی که اغلب به زبان ساده خود آسیبی(مازوخیسم) نامیده می شود، بر خلاف بیماری سادیسم، عملی است که در آن فرد به طور عمدی به بدن خود آسیب می رساند.

این آسیب می تواند شامل بریدن، سوزاندن، کوبیدن سر به دیوار یا انجام رفتارهای دیگری باشد؛ معمولاً به معنای اقدام به خودکشی نیست. این نوع خود آزاری روشی مضر برای مقابله با دردهای عاطفی، غمگینی، خشم و استرس است.

خود آزاری ممکن است باعث ایجاد حس کوتاهی آرامش و رهایی از تنش فیزیکی و عاطفی شود، معمولاً با احساس گناه و شرم و بازگشت احساسات دردناک همراه است. صدمات تهدید کننده زندگی معمولاً در نظر گرفته نشده اند، اما ممکن است آسیب جدی تر و حتی کشنده به خود رخ دهد؛ دریافت درمان مناسب و به موقع می تواند به شما کمک کند تا راه های سالم تری برای مقابله با آن بیاموزید.

علائم خودآزاری (مازوخیسم)

در اینجا برخی از علائم رایج این اختلال آورده شده است:

• زخم ها: اینها می توانند شامل بریدگی، خراش، سوختگی، سوراخ کردن و کبودی باشند. زخم ها ممکن است در مناطق پنهان بدن مانند ران، سینه یا بازو پنهان شوند.
• عادات بهداشتی ضعیف: افراد مبتلا به این اختلال ممکن است بهداشت شخصی ضعیفی داشته باشند. آنها ممکن است از حمام کردن یا شستن لباس های خود خودداری کنند و ممکن است ظاهر خود را به طور کلی نامرتب کنند.
• سوء مصرف مواد: افراد خودآزار ممکن است به مواد مخدر یا الکل اعتیاد داشته باشند تا با درد عاطفی خود مقابله کنند.
• رفتارهای خطرناک: افراد مبتلا به این بیماری ممکن است درگیر رفتارهای خطرناکی مانند رانندگی بی پروا، رابطه جنسی بدون محافظت یا سوء استفاده از مواد شوند.
• مشکلات در روابط: این اختلال باعث می شود افراد در حفظ روابط سالم با دوستان، خانواده و شرکای عاشقانه مشکل داشته باشند.
• احساسات منفی: افراد دارای این رفتار ممکن است احساس غم، تنهایی، خشم، شرم و ناامیدی کنند. آنها همچنین ممکن است احساس کنند که هیچ کس آنها را درک نمی کند یا به آنها اهمیت نمی دهد.
• افکار خودکشی: این اختلال باعث می شود فرد افکار خودکشی یا مرگ داشته باشد.

اگر نگران هستید که خودتان یا کسی که می شناسید ممکن است این اختلال را داشته باشد، بهتر است که از مشاوران روانشناسی کمک بگیرید. منابع زیادی برای کمک به افراد برای غلبه بر خودآزاری و یافتن راه های سالم تر برای مقابله با مشکلاتی مانند اختلال دوقطبی و پانیک عصبی وجود دارد.

علل خودآزاری

هیچ دلیل واحد یا ساده ای وجود ندارد که کسی را به آسیب رساندن به خود سوق دهد. به طور کلی، آسیب به خود ممکن است ناشی از موارد زیر باشد:

مهارت های مقابله ای ضعیف خودآزاری غیرخودکشی معمولاً نتیجه ناتوانی فرد در مقابله سالم با استرس و درد عاطفی است.
فرد در کنترل، بیان یا درک احساسات و مدیریت احساسات ناتوان است و این امر ممکن است منجر به این رفتار شود. ترکیبی از احساساتی که باعث آسیب به خود می شود پیچیده است. برای مثال، ممکن است احساس بی ارزشی، تنهایی، وحشت، عصبانیت، گناه، طرد شدن و نفرت از خود وجود داشته باشد. مورد آزار و اذیت قرار گرفتن یا داشتن سوالاتی در مورد هویت جنسی ممکن است بخشی از ترکیبی از احساسات باشد.

عوامل خطر ابتلا به اختلال خودآزاری

نوجوانان و بزرگسالان جوان بیشتر در معرض آسیب به خود هستند، اما سایر گروه های سنی نیز این کار را انجام می دهند. خودآزاری اغلب در سالهای پیش از نوجوانی یا اوایل نوجوانی شروع می شود، زمانی که تغییرات عاطفی سریع، و غیرمنتظره اتفاق می افتد؛ در این دوران، نوجوانان همچنین با فشار فزاینده همسالان، تنهایی و درگیری با والدین یا دیگر شخصیت‌های معتبر مواجه می‌شوند.

عوامل خاصی ممکن است “خطر آسیب به خود” را افزایش دهند، از جمله:

• داشتن دوستانی که به خود صدمه می زنند. داشتن دوستانی که عمداً به خود آسیب می‌رسانند، احتمال اینکه کسی شروع به این رفتار کند، بیشتر می‌شود.
• مسائل زندگی و تجارب گذشته، غفلت، سوء استفاده جنسی، جسمی یا عاطفی، یا سایر رویدادهای آسیب زا ممکن است خطر آسیب به خود را افزایش دهند. همچنین بزرگ شدن و ماندن در یک محیط خانوادگی ناپایدار نیز می تواند خطر آسیب به خود را افزایش دهد.
• زیر سؤال بردن هویت شخصی یا جنسی و انزوای اجتماعی.
• مسائل مربوط به سلامت روان مانند به شدت خودانتقادگر بودن و یا مبارزه با حل مشکل، خطر آسیب به خود را افزایش می دهند.
• این اختلال رفتاری معمولاً با برخی از شرایط سلامت روان مانند اختلال شخصیت مرزی، افسردگی، اختلالات اضطرابی، اختلال استرس پس از سانحه و اختلالات غذا خوردن مرتبط است.
• مصرف الکل یا مواد مخدر؛ مصرف الکل یا مواد مخدر حتی بصورت تفریحی نیز ممکن است خطر آسیب به خود را افزایش دهد.

عوارض خودآزاری یا خودآسیبی

خودآزاری ممکن است در کوتاه مدت احساس رهایی را به همراه داشته باشد، اما عواقب منفی بسیاری در بلندمدت دارد. این عواقب می تواند شامل موارد زیر باشد:

• تشدید احساسات منفی: خودآزاری غالباً به جای رهایی از احساسات منفی مانند شرم، گناه و عدم اعتماد به نفس، آنها را تشدید کند. این چرخه معیوب، فرد را در اعماق تاریکی و ناامیدی فرو می‌برد و یافتن راه‌های سالم برای مقابله با مشکلات را دشوارتر می‌کند.
• خطرات سلامتی: زخم‌ها و آسیب‌های ناشی از این اختلال رفتاری، در صورت عدم مراقبت صحیح، می‌توانند منجر به عفونت، و سایر مشکلات سلامتی شوند. این امر نه تنها رنج جسمی را به ارمغان می‌آورد، بلکه می‌تواند هزینه‌های درمانی قابل توجهی را نیز به دنبال داشته باشد.
• بدتر شدن مشکلات زمینه‌ای: این اختلال می‌تواند مشکلات زمینه‌ای مانند افسردگی، اضطراب و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) را تشدید کند. این امر، درمان این اختلالات را دشوارتر می‌کند و کیفیت زندگی فرد را به طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار می‌دهد.
• خطر مرگ: در موارد شدید، این اختلال می‌تواند منجر به آسیب‌های شدید و حتی مرگ شود. این امر نشان‌دهنده عمق رنج و ناامیدی فرد و نیاز فوری به کمک و حمایت تخصصی است.

درمان خودآزاری یا مازوخیسم

خبر خوب این است که این اختلال قابل درمان است. درمان های مختلفی برای کمک به افراد برای غلبه بر این رفتار وجود دارد، از جمله:

• درمان: صحبت با یک درمانگر می تواند به فرد کمک کند تا ریشه بیماری خود را درک کند و مکانیسم های مقابله ای سالم را بیاموزد.
• گروه های حمایتی: گروه های حمایتی می توانند به افراد کمک کنند تا با دیگران که تجربیات مشابهی دارند ارتباط برقرار کنند و از راهنمایی‌ها و تجربیات آنها استفاده کنید.
• داروها: در برخی از موارد، داروها می توانند برای کمک به درمان علائم زمینه ای مانند افسردگی یا اضطراب تجویز شوند.

اگر شما یا کسی که می شناسید به این اختلال مبتلا هست، می‌توانید برای کمک با مشاوران موسسه روانشناسی آرامش دی تماس بگیرید.

خطر خودکشی در افراد مبتلا به خودآزاری

خودآزاری معمولاً اقدامی برای خودکشی نیست، اما می تواند خطر خودکشی را به دلیل مشکلات عاطفی که باعث خودآزاری می شود، افزایش دهد و الگوی آسیب رساندن به بدن در مواقع پریشانی می تواند احتمال خودکشی را افزایش دهد.

روشهای پیشگیری از اختلال خودآزاری

هیچ راه قطعی برای جلوگیری از رفتار خودآسیبی فرد وجود ندارد. اما کاهش خطر خودآسیبی شامل راهبردهایی است که هم افراد و هم جامعه را درگیر می کند. والدین، اعضای خانواده، معلمان، پرستاران مدرسه، مربیان یا دوستان می توانند در این مورد تاثیرگذار بوده و کمک کنند.

• شناسایی فرد در معرض خطر و ارائه کمک: به فرد در معرض خطر می توان آموزش داد که چگونه استرس را بهتر مدیریت کند و با مشکلات زندگی کنار بیاید. این فرد می تواند مهارت های مقابله سالم را بیاموزد تا در دوران پریشانی از آنها استفاده کند.
• حمایت از شبکه های اجتماعی: احساس تنهایی و انزوا ممکن است بخشی از خودآسیبی باشد. کمک به فرد برای ایجاد ارتباطات سالم با افرادی که خودآسیبی نمی کنند، می تواند مهارت های ارتباطی و روابط را بهبود بخشد.
• افزایش آگاهی: در مورد علائم هشداردهنده خودآسیبی و کارهایی که باید در صورت مشکوک شدن انجام دهید، اطلاعات کسب کنید.
• تشویق دوستان به کمک گرفتن: همسالان تمایل دارند به دوستان خود وفادار باشند. کودکان، نوجوانان و جوانان را تشویق کنید تا از پنهان کاری اجتناب کنند و در صورت نگرانی در مورد یک دوست یا عضو خانواده کمک بگیرند.

سخن پایانی

موسسه روانشناسی آرامش دی یک سازمان غیرانتفاعی است که خدمات بهداشت روان را به افراد در هر سنی ارائه می دهد. این موسسه طیف گسترده ای از خدمات از جمله درمان فردی، مشاوره خانوادگی، گروه های حمایتی و حتی خدمات پیشگیری از خودکشی و مداخله در بحران را ارائه می دهند.